Φεστιβάλ στον Πέλεκα
Κεφάλαιο Πρώτο
Ο Σπύρος δεν ξεκίνησε την ξενάγηση του από την πόλη όπως περίμενα.
"Έχουμε χρόνο για αυτά", μου λέει. " Σήμερα όμως πρέπει να πάμε στον Πέλεκα. Έχουν φεστιβάλ".
Ωωωωωχ. Καλά Σπύρο, ξέρω από επαρχιώτικα φεστιβάλ, τα τρώω στη μάπα από μικρός πριν να ναυαγήσω. Συνήθως τα οργανώνει ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος "Τα καναρίνια", για μουσική έχουν την μπάντα του χωριού να παίζει τις χρυσές επιτυχίες της ΕΜΙ, κάποιοι ερασιτέχνες ηθοποιοί του χωριού ανεβάζουν την Γκόλφω (αν είμαι τυχερός) και γενικά είναι μια εμπειρία που βοηθάει την αντιμετώπιση της αϋπνίας μου, όχι όμως και την προσπάθεια μου για αγάπη προς το συνάνθρωπο. Λέω λοιπόν να το αποφύγω αν μπορώ.
"Κοίτα, εδώ δεν είναι η οπισθοδρομική ηπειρωτική Ελλάδα εδώ είναι Κέρκυρα, το νησί του Πολιτισμού." (δεν σχολιάζω ακόμα) " Το φεστιβάλ αυτό είναι φεστιβάλ ενεργοποίησης της σκέψης, με αφορμή την συνέχεια του περσινού φεστιβάλ γκράφιττι. Δεν γίνεται για να προβληθεί ο τοπικός πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας που κατεβαίνει για δήμαρχος, ούτε για να βγάλουν λεφτά κάποιοι έξυπνοι από τους τουρίστες. Γίνεται γιατί κάποια παιδιά από το χωριό θέλουν να κάνουν κάτι για να το ευχαριστηθούν αυτοί, οι φίλοι τους και όποιος άλλος έρθει, δημιουργόντας ταυτόχρονα κάτι ωραίο γύρω τους. Να δες εδώ."
Χμμμ. Πα μαλ. Πα μαλ. Καλή μουσική και ωραίες εικόνες, these are a few of my favorite things. Πάμε λοιπόν. Δρόμο παίρνουμε (την λεγόμενη εθνική Πέλεκα) δρόμο αφήνουμε και φτάνουμε στο φεστιβάλ, το οποίο απ'ότι μου λέει ο Σπύρος γίνεται λίγο πριν από την είσοδο του χωριού, σε έναν τοίχο που είχε μέχρι πριν ζωγραφισμένη μια σειρά από τριφύλλια. Για μια στιγμή κλονίστηκα, μιας και το τριφύλλι είναι το ωραιότερο των φυτών (αν είσαι Παναθηναθηναϊκός όπως εγώ) αλλά βλέποντας τι έχουν δημιουργήσει τα παιδιά έδωσα τόπο στην οργή και κάθησα να το απολαύσω. Είχα ξεχάσει στην καλύβα την φωτογραφική μου μηχανή (η οποία με κάποιο θαύμα είχε επιζήσει του ναυαγίου) οπότε μάλλον θα δείξω στο επόμενο κεφάλαιο τι έχει ο τοίχος, όμως δεν ήταν μόνο αυτός που με έκανε να χαρώ. Η ατμόσφαιρα γύρω μας ήταν σαν ένα ονειρικό καρναβάλι. Άνθρωποι όλων των φυλλών (εκτός από Κερκυραίους που για κάποιον ακατανόητο λόγο απείχαν) ντυμένοι καλοκαιρινά σε διάφορες αποχρώσεις και νοοτροπίες. Κάτω από ιστιοπλοικά πανιά τα οποία έδιναν την τριγωνική σκιά τους ήταν αγκαλιά και χόρευαν παιδιά 16 χρονών που λατρεύουν το χιπ-χοπ, χαμογελαστοί τουρίστες με τα μαγιό τους, πελάτες του BIOS με τρέντι μπλούζες, ρεμπέτες που γράφουν έλεκτρο και κατασκηνωτές με πολύχρωμες σκηνές και φάτσες.
Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν η ξεκάθαρη ύπαρξη καλού γούστου που έβλεπες . Από το πως ήταν στημένα τα μπαρ (λέμε τώρα) και η μουσική σκηνή μέχρι την ψησταριά και το κάμπινγκ, όλα είναι ωραία. Φτιαγμένα από ερασιτέχνες (ολυμπιακού επιπέδου, αν και αυτή η φράση δεν έχει πλέον νόημα) και με σχετικά λίγα μέσα, τα πάντα με κάναν να σκεφτώ που αλλόυ στην Ελλάδα έχω ξαναδεί τόσο ωραίο φεστιβάλ, ακόμα και αν το είχαν οργανώσει μεγάλες εταιρίες με τεράστια ποσοστά κέρδους. Μάλλον πουθενά και μάλλον γιατί δεν σκεφτόταν κανείς τα ποσοστά κέρδους.
Όσο για τη μουσική πρόλαβα να ακούσω δύο συγκροτήματα, τους One Drop, Θεσσαλονικείς ρέγγε με απίστευτο ήχο και ακόμα πιο απίστευτο ράστα του τραγουδιστή (χαρά στην υπομονή του) και τους Atiko Minus, νταμπ συγγρότημα με ωραίο στυλ. Οι One Drop έβγαζαν απίστευτο ήχο, κυρίως τα πνευστά τους (για τα οποία έχω προσωπική αγάπη) και ο τραγουδιστής του οποίου η φωνή φτιάχτηκε για ρέγγε (αν και κόλλησε και αλλού όπως θα δούμε παρακάτω) . Οι Atiko Minus είχαν πολύ ενδιαφέρον ήχο με έτοιμα samples, συνθ και μελόντικα που ακουγόταν σαν ρέγγε παιγμένη μέσα σε χαράδρα λόγο του απίστευτου έκο. Το αποτέλεσμα πολύ καλό αν και η μονότονη χρήση των ίδιων ηχογραφημένων δειγμάτων μετά το τρίτο τραγούδι άρχισε να κουράζει. Νόου πρόμπλεμ, ο τραγουδιστής των One Drop to the rescue, αντικαθιστά την μελόντικα και με φωνή πνιγμένη στο έκο που θα ζήλευε ακόμα και ο Μπλάκμαν, δημιουργεί νέες συνθέσεις μαζί με τα παιδιά. Jammin στην εποχή του ηλεκτρονικού ήχου και μάλιστα ελληνικό, ότι καλύτερο για να κλείσει η βραδιά. Κάπου εκεί πήραμε τα σουβλάκια μας και αποχωρήσαμε, μιας και η βραδιά τελείωνε. Επέστρεψα στην καλύβα μου με ελπίδα για αυτό το νησί που με έριξε η θάλασσα. Αν όλοι οι ιθαγενείς είναι σαν αυτούς στον Πέλεκα, έχει μεγάλες ελπίδες.
Ο Σπύρος δεν ξεκίνησε την ξενάγηση του από την πόλη όπως περίμενα.
"Έχουμε χρόνο για αυτά", μου λέει. " Σήμερα όμως πρέπει να πάμε στον Πέλεκα. Έχουν φεστιβάλ".
Ωωωωωχ. Καλά Σπύρο, ξέρω από επαρχιώτικα φεστιβάλ, τα τρώω στη μάπα από μικρός πριν να ναυαγήσω. Συνήθως τα οργανώνει ο τοπικός πολιτιστικός σύλλογος "Τα καναρίνια", για μουσική έχουν την μπάντα του χωριού να παίζει τις χρυσές επιτυχίες της ΕΜΙ, κάποιοι ερασιτέχνες ηθοποιοί του χωριού ανεβάζουν την Γκόλφω (αν είμαι τυχερός) και γενικά είναι μια εμπειρία που βοηθάει την αντιμετώπιση της αϋπνίας μου, όχι όμως και την προσπάθεια μου για αγάπη προς το συνάνθρωπο. Λέω λοιπόν να το αποφύγω αν μπορώ.
"Κοίτα, εδώ δεν είναι η οπισθοδρομική ηπειρωτική Ελλάδα εδώ είναι Κέρκυρα, το νησί του Πολιτισμού." (δεν σχολιάζω ακόμα) " Το φεστιβάλ αυτό είναι φεστιβάλ ενεργοποίησης της σκέψης, με αφορμή την συνέχεια του περσινού φεστιβάλ γκράφιττι. Δεν γίνεται για να προβληθεί ο τοπικός πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας που κατεβαίνει για δήμαρχος, ούτε για να βγάλουν λεφτά κάποιοι έξυπνοι από τους τουρίστες. Γίνεται γιατί κάποια παιδιά από το χωριό θέλουν να κάνουν κάτι για να το ευχαριστηθούν αυτοί, οι φίλοι τους και όποιος άλλος έρθει, δημιουργόντας ταυτόχρονα κάτι ωραίο γύρω τους. Να δες εδώ."
Χμμμ. Πα μαλ. Πα μαλ. Καλή μουσική και ωραίες εικόνες, these are a few of my favorite things. Πάμε λοιπόν. Δρόμο παίρνουμε (την λεγόμενη εθνική Πέλεκα) δρόμο αφήνουμε και φτάνουμε στο φεστιβάλ, το οποίο απ'ότι μου λέει ο Σπύρος γίνεται λίγο πριν από την είσοδο του χωριού, σε έναν τοίχο που είχε μέχρι πριν ζωγραφισμένη μια σειρά από τριφύλλια. Για μια στιγμή κλονίστηκα, μιας και το τριφύλλι είναι το ωραιότερο των φυτών (αν είσαι Παναθηναθηναϊκός όπως εγώ) αλλά βλέποντας τι έχουν δημιουργήσει τα παιδιά έδωσα τόπο στην οργή και κάθησα να το απολαύσω. Είχα ξεχάσει στην καλύβα την φωτογραφική μου μηχανή (η οποία με κάποιο θαύμα είχε επιζήσει του ναυαγίου) οπότε μάλλον θα δείξω στο επόμενο κεφάλαιο τι έχει ο τοίχος, όμως δεν ήταν μόνο αυτός που με έκανε να χαρώ. Η ατμόσφαιρα γύρω μας ήταν σαν ένα ονειρικό καρναβάλι. Άνθρωποι όλων των φυλλών (εκτός από Κερκυραίους που για κάποιον ακατανόητο λόγο απείχαν) ντυμένοι καλοκαιρινά σε διάφορες αποχρώσεις και νοοτροπίες. Κάτω από ιστιοπλοικά πανιά τα οποία έδιναν την τριγωνική σκιά τους ήταν αγκαλιά και χόρευαν παιδιά 16 χρονών που λατρεύουν το χιπ-χοπ, χαμογελαστοί τουρίστες με τα μαγιό τους, πελάτες του BIOS με τρέντι μπλούζες, ρεμπέτες που γράφουν έλεκτρο και κατασκηνωτές με πολύχρωμες σκηνές και φάτσες.
Αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ ήταν η ξεκάθαρη ύπαρξη καλού γούστου που έβλεπες . Από το πως ήταν στημένα τα μπαρ (λέμε τώρα) και η μουσική σκηνή μέχρι την ψησταριά και το κάμπινγκ, όλα είναι ωραία. Φτιαγμένα από ερασιτέχνες (ολυμπιακού επιπέδου, αν και αυτή η φράση δεν έχει πλέον νόημα) και με σχετικά λίγα μέσα, τα πάντα με κάναν να σκεφτώ που αλλόυ στην Ελλάδα έχω ξαναδεί τόσο ωραίο φεστιβάλ, ακόμα και αν το είχαν οργανώσει μεγάλες εταιρίες με τεράστια ποσοστά κέρδους. Μάλλον πουθενά και μάλλον γιατί δεν σκεφτόταν κανείς τα ποσοστά κέρδους.
Όσο για τη μουσική πρόλαβα να ακούσω δύο συγκροτήματα, τους One Drop, Θεσσαλονικείς ρέγγε με απίστευτο ήχο και ακόμα πιο απίστευτο ράστα του τραγουδιστή (χαρά στην υπομονή του) και τους Atiko Minus, νταμπ συγγρότημα με ωραίο στυλ. Οι One Drop έβγαζαν απίστευτο ήχο, κυρίως τα πνευστά τους (για τα οποία έχω προσωπική αγάπη) και ο τραγουδιστής του οποίου η φωνή φτιάχτηκε για ρέγγε (αν και κόλλησε και αλλού όπως θα δούμε παρακάτω) . Οι Atiko Minus είχαν πολύ ενδιαφέρον ήχο με έτοιμα samples, συνθ και μελόντικα που ακουγόταν σαν ρέγγε παιγμένη μέσα σε χαράδρα λόγο του απίστευτου έκο. Το αποτέλεσμα πολύ καλό αν και η μονότονη χρήση των ίδιων ηχογραφημένων δειγμάτων μετά το τρίτο τραγούδι άρχισε να κουράζει. Νόου πρόμπλεμ, ο τραγουδιστής των One Drop to the rescue, αντικαθιστά την μελόντικα και με φωνή πνιγμένη στο έκο που θα ζήλευε ακόμα και ο Μπλάκμαν, δημιουργεί νέες συνθέσεις μαζί με τα παιδιά. Jammin στην εποχή του ηλεκτρονικού ήχου και μάλιστα ελληνικό, ότι καλύτερο για να κλείσει η βραδιά. Κάπου εκεί πήραμε τα σουβλάκια μας και αποχωρήσαμε, μιας και η βραδιά τελείωνε. Επέστρεψα στην καλύβα μου με ελπίδα για αυτό το νησί που με έριξε η θάλασσα. Αν όλοι οι ιθαγενείς είναι σαν αυτούς στον Πέλεκα, έχει μεγάλες ελπίδες.
posted by Thief42 at 6:25 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home